Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια πραγματική ιστορία.
Είναι αφιερωμένο σ’ όλους αυτούς τους επηρμένους ιστορικούς του 21ου αιώνα που αμφισβητούν την ύπαρξη του “Κρυφού Σχολείου” κατά τη διάρκεια 4 αιώνων σκλαβιάς.
Πού την είχαμε αφήσει την Jehanne (έτσι ήταν το όνομά της) στο τέλος του πρώτου μέρους; Α, ναι! Είχε πάρει την πολυπόθητη άδεια και την συνοδεία από τον capitaine Ντε Μποντρικούρτ να πάει να βρει τον βασιλιά Κάρολο τον 7ο…
Ειρήνη υμίν. Ξέρετε, μπορεί τα παρακάτω να συμβαίνουν ταυτόχρονα:
Να σεβόμαστε απόλυτα τους ιατρούς και επιστήμονες, αλλά επίσης να έχουμε την ικανότητα κατανόησης ιατρικών κειμένων καθώς και την ικανότητα κρίσης.
Με τον Πομάκο δημοσιογράφο κ. Σεμπαηδήν Καραχότζα, γνωριστήκαμε μέσω του facebook. Οι φλογερές ελληνικές του αναρτήσεις μού έκαναν μεγάλη εντύπωση, καθώς είχα μια ασαφή και σε μερικά σημεία λανθασμένη ιδέα για το τι συμβαίνει στα ελληνικά Πομακοχώρια.
Με αφορμή τις δηλώσεις μιας (όμορφης) κυρίας Τριχοπούλου, περί ομορφιάς ανασύρω κι εγώ αυτό το παλιό μου κείμενο. Από καταβολής κόσμου, όλοι θέλουμε να είμαστε όμορφοι, νεανικοί και επιθυμητοί…
Δεκαεννέα χρόνια ζωής και μόλις 26 μήνες δημόσιας παρουσίας! Εξακόσια χρόνια από τη γέννησή της κι ακόμα είναι αίνιγμα ακόμα και για τους ιστορικούς!
Εντάξει δεν ήξερα ότι ετοιμάζαμε την Ακρόπολη για το ντεφιλέ του Ντιόρ. Αν μου το λέγατε, δεν θα φώναζα και δε θα χτυπιόμουν τόσο για
Νομίζεις τώρα εσύ ότι είναι εύκολο να σαι πρίγκιπας, έτσι; Νομίζεις ότι γεννιέσαι μέσα στην χλιδή και στα πλούτια, τρως και πίνεις με δέκα μασέλες κι έχεις τα προβλήματά σου λυμένα όχι για μία, αλλά για δέκα ζωές;
Λοιπόν που λέτε, δεν είναι μακριά ο καιρός που δεν θα μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα και να ανταλλάσσουμε απόψεις χωρίς αιχμές. Ήδη, κάθε σκέψη που
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης. Και, το ‘χετε πιάσει το νόημα, για να έχουμε παγκόσμια ημέρα, μάλλον είμαστε σώτο σε σκέψη.
Θα ακούσουμε τις σκέψεις του για την κοινωνία των πολλών και του ενός, τις συνθήκες που διαμορφώνουν έναν άνθρωπο, την σημερινή πολιτική κατάσταση και την απόφασή του να συμμετάσχει για πρώτη φορά στα κοινά.
Εντάξει, λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε – πέντε τα διαµερίσµατα. Κανείς δε µπορεί να µας κουνήσει, ηρεµήστε πια.