Τώρα που το λύσαμε, ότι το κράτος δικαίου είναι ανεξάρτητο του παραπτώματος ας πάμε και στην μόνη αλήθεια που υπαγορεύεται από το στομάχι μας κι εκείνο το αδιόριστο συναίσθημα σαν διαγώνισμα μαθηματικών:

Κάτσε λίγο να σκεφτούμε, να ξεχωρίσουμε τους καλούς, τους κακούς και τους αμέτοχους, γιατί πολλά ειπώθηκαν, πολλοί καρπώθηκαν και κοντεύουν να ξεχαστούν αυτοί που ξεσηκώθηκαν.

Διάβασα σε έναν διαδικτυακό φίλο (και τσαντίστηκα γιατί το έχουμε χιλιοσυζητήσει) ότι «ο απόδημος ελληνισμός θέλει να έχει ευθύνη στο περαιτέρω σκάτωμα του μέλλοντός μας»

Θα ακούσουμε τις σκέψεις του για την κοινωνία των πολλών και του ενός, τις συνθήκες που διαμορφώνουν έναν άνθρωπο, την σημερινή πολιτική κατάσταση και την απόφασή του να συμμετάσχει για πρώτη φορά στα κοινά.