Λοιπόν, σχετικά με το σπαραξικάρδιο θέμα του νεαρού έφηβου που έφυγε από τη ζωή είτε επειδή τον τραμπουκίζανε είτε επειδή τον εξώθησαν σε επικίνδυνες προκλήσεις, με σπαραγμό ψυχής έχω να σχολιάσω το εξής και θα τα πω με γλώσσα που δεν θα σας αρέσει:
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, τι θα γινόταν αν αλλάζαμε τη στάση μας:
αν σταματούσαμε όλοι μαζί να ενεργούμε αυτόματα, αν όλοι σηκώναμε το κεφάλι και παίρναμε τα μάτια από εκεί που μας τα έχουν στρέψει και βλέπαμε γύρω μας,
Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα. Σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται. Ενα οδοιπορικό στην Οδό του Μαρτυρίου.
Ανταποκρίθηκαν κυρίως οι νέοι, οι οποίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους με ελληνικές σημαίες φωνάζοντας «Ενωσις και μόνον Ενωσις». Οι νέοι το εννοούσαν.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια πραγματική ιστορία.
Είναι αφιερωμένο σ’ όλους αυτούς τους επηρμένους ιστορικούς του 21ου αιώνα που αμφισβητούν την ύπαρξη του “Κρυφού Σχολείου” κατά τη διάρκεια 4 αιώνων σκλαβιάς.
Κοιτάζω γύρω μου κι αναρωτιέμαι: Γιατί την γιορτάζουμε τη μέρα της γυναίκας; Είχα την τεράστια τύχη να γεννηθώ σε μια πολιτισμένη ήπειρο, την Ευρώπη, σε μια πολιτισμένη χώρα (την Ελλαδα) και σε μια εξαιρετικά πολιτισμένη οικογένεια.
«Η Τζένη Χειλουδάκη ζητάει χρήματα προκειμένου να μην μείνει άστεγη καθώς φεύγει από το σπίτι της και θα πρέπει να διανυκτερεύσει στο αυτοκίνητό της» Η δημοσιογραφία σας είναι για τον σκουπιδοτενεκέ. Και μερικοί αν καταπιείτε το σάλιο σας θα φαρμακωθείτε.
Που να ‘ξερες Μαρία μου…
Κάλαντα Χριστουγέννων Κάτω Ιταλίας
Χιώτικα Κάλαντα Χριστουγέννων
Ερχονται τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Που είναι τα γενέθλια του ΧΡΙΣΤΟΥ. Οχι τα Χmas, όπως προσπαθούν να μας τα περάσουν για να μην αναφέρεται η λέξη ΧΡΙΣΤΟΣ, όχι η Γιορτή της Γαλοπούλας, όχι η Γιορτή των Μπισκότων όπως αντικαταστάθηκε σε μερικά σχολεία της Ευρώπης, όχι η Γιορτή με τα Λαμπάκια, όχι η φιέστα του Σάντα Κλάους της κόκα κόλα.
Τσικαμπούμ…
Σχετικά με την αποχώρηση του Αρη Σερβετάλη από την παράσταση του Ιονέσκο, Ρινόκερως, επειδή δεν γίνονται δεκτοί όλοι οι θεατές ανεξάρτητα από το αν είναι εμβολιασμένοι ή όχι σκέφτομαι τα εξής:
Ενας Αφρικανός Ιερέας από την Ουγκάντα, ο πατήρ Antonios Mutyaba, διδάσκει και γιορτάζει «Το ΟΧΙ» στην Wakiso, μια μικρή πόλη δέκα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα Kampala.
Ενα από τα τραγούδια της Κατοχής και της Αντίστασης, για να μαθαίνετε τα σωστά λόγια, αυτά που δεν είναι καθόλου “Politically Correct”.
«Τέσσερα κουτιά λεξοτανίλ θα ήθελα
Εχετε συνταγή γιατρού;
Είμαι δασκάλα.
Και δύο κουτιά δώρο από εμάς»