Λοιπόν, σχετικά με το σπαραξικάρδιο θέμα του νεαρού έφηβου που έφυγε από τη ζωή είτε επειδή τον τραμπουκίζανε είτε επειδή τον εξώθησαν σε επικίνδυνες προκλήσεις, με σπαραγμό ψυχής έχω να σχολιάσω το εξής και θα τα πω με γλώσσα που δεν θα σας αρέσει:
Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα. Σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται. Ενα οδοιπορικό στην Οδό του Μαρτυρίου.
Ερχονται τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Που είναι τα γενέθλια του ΧΡΙΣΤΟΥ. Οχι τα Χmas, όπως προσπαθούν να μας τα περάσουν για να μην αναφέρεται η λέξη ΧΡΙΣΤΟΣ, όχι η Γιορτή της Γαλοπούλας, όχι η Γιορτή των Μπισκότων όπως αντικαταστάθηκε σε μερικά σχολεία της Ευρώπης, όχι η Γιορτή με τα Λαμπάκια, όχι η φιέστα του Σάντα Κλάους της κόκα κόλα.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, τα παιδιά μου να μην ξέρουν ούτε ένα σωστό παραμύθι. Όλα σε διασκευές τους τα έχω πει. Νομίζω το κληρονόμησα αυτό από τη μαμά μου, που μου έλεγε πως η Χιονάτη μόλις βρέθηκε στο δάσος έτρεξε σε έναν αστυνομικό και του το είπε να τη σώσει, ή ότι η Σταχτοπούτα έβαζε τα χέρια στη μπρίζα** και κάηκε και δεν πρέπει να τα βάζουμε ποτέ εκεί (είχα μεγάλη αγάπη με τα κατσαβίδια και τις μπρίζες ως παιδί)…
Φόρος τιμής στην μακραίωνη Ιστορία των Ελλήνων από εμάς, τους Απόδημους Έλληνες της Γερμανίας.
Βλέποντας για τρισχιλιοστή φορά τα Χτυποκάρδια στο Θρανίο με την ίδια πάντα χαρά, σκεφτόμουν τι είναι αυτό που έχουν αυτές οι ιαματικές, χιλιοπαιγμένες, μαυρόασπρες, πολύ απλές σε σενάριο και σκηνοθεσία ταινίες και μας ξεκουράζουν και μας αρέσουν τόσο πολύ;
Ηταν αρχές Δεκεμβρίου του 1994. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι μας πολύ βαριά γιατί μόλις πριν λίγες μέρες είχε συμπληρωθεί ένας βασανιστικός χρόνος που είχαμε χάσει
Σήμερα σηκώθηκα αξημέρωτα. Είχα στον νου μου κάτι και συνειδητοποίησα ότι το βράδυ, πριν κοιμηθώ, κάνω την ίδια προσευχή από τότε που ήμουν παιδί. Είναι
Σήμερα έμαθα ότι έφυγε από τούτη τη ζωή ο Niki Lauda, ο θρυλικός οδηγός της Φερράρι. Λοιπόν όταν ήμασταν μικρά, ο αδερφός μου ο Νικόλας, καθηλωμένος όπως έχουμε πει σε αναπηρικό αμαξίδιο, ήταν μεγάλος θαυμαστής του κι είχε όλη τη συλλογή αυτοκινήτων της F1.
Κάθε πρωί, μόλις στείλω τα παιδιά μου στο σχολείο που είναι ακριβώς δίπλα μας, παίρνω τον καφέ μου, ανοίγω το παράθυρο και περιμένω να ακούσω μετά την προσευχή το δυνατό ΚΑΛΗΜΕΕΕΡΑΑΑΑ!
Λοιπόν, ο μπαμπάς μου, ήταν αρχιμηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού. Ο πλήρης τίτλος ήταν Supervisor and Head of Technical Department of the -τάδε τεράστια- Company, κάτι
Κάθε φορά που ζητούσαμε ένα ποτήρι νερό, θυμάμαι τον πατέρα μου να τρέχει να μας φέρει. Και κάθε φορά μάς έσπαγε τα νεύρα γιατί έπινε
Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει προηγούμενες ιστορίες μου, ο μπαμπάς μου ήταν αρχιμηχανικός του εμπορικού ναυτικού και οι γιορτές που τον είχαμε σπίτι ήταν σπάνιες και πανηγυρικές. Κάποια Χριστούγενα, θα ήμουν 14-15 χρόνων…
Τα καλοκαίρια, όταν ήμασταν μικροί πάντα παραθερίζαμε. Είτε οικογενειακώς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, είτε ταξιδεύαμε όλοι μαζί με τον μπαμπά στο εξωτερικό και γνωρίζαμε