Τι είναι εδώ;
Αυτή είναι η προσωπική ιστοσελίδα της Αννυς Λιγνού. Παρακαλώ, να είστε ευγενικοί, και να αντιμετωπίζετε τον συνομιλητή σας με σεβασμό και ανοιχτό μυαλό όταν προκύπτουν συζητήσεις.
Βοήθα Γέρο!
Αυτό το υπνομυθιστόρημα, Θέλει το χρόνο του. Διαβάζεται λίγο πριν τον ύπνο. Ο αναγνώστης θα αποφασίσει κατά πόσο αποτελεί προϊόν ζωηρής φαντασίας ή ζοφερής πραγματικότητας…
Κι εγώ τι φταίω;
Λοιπόν, σχετικά με το σπαραξικάρδιο θέμα του νεαρού έφηβου που έφυγε από τη ζωή είτε επειδή τον τραμπουκίζανε είτε επειδή τον εξώθησαν σε επικίνδυνες προκλήσεις, με σπαραγμό ψυχής έχω να σχολιάσω το εξής και θα τα πω με γλώσσα που δεν θα σας αρέσει:
Χρυσό Μετάλλιο και Δάφνες
Αυτό είναι το δεύτερο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας κι ας μην το πήρε ο αρσιβαρίστας Θοδωρής Ιακωβίδης. Το κέρδισε όμως.
Εχω μια χαρά!
Υπάρχει μία κακώς εννοούμενη εντύπωση ότι πρέπει εφόσον ζούμε σε κόσμο γεμάτο με προβλήματα, να είμαστε σοβαροί, θλιμμένοι, συντετριμμένοι, αλλιώς δεν συναισθανόμαστε την κατάσταση γύρω μας.
Κλείστο το ρημάδι
Τα παλιοκινητά και τα λάπτοπς είναι μεγάλος περισπασμός και τεράστια πηγή άγχους τελικά. Και κάποια στιγμή αποφασίζεις να κλείσεις το κινητό και το λάπτοπ και να ανοίξεις ενα βιβλίο…
Ουχί πάταξον, ει μη μόνον άκουσον (κοινώς μη βαράς κι άκου)
Χθες, αν δεν κάνω λάθος, έγιναν αρκετές συγκεντρώσεις πολιτών στην Ελλάδα (έχουν γίνει αντίστοιχες και σε άλλες χώρες του εξωτερικού) με την συμμετοχή μεγάλης μερίδας ανθρώπων, οι οποίοι διαδηλώνουν ενάντια
Χρώματα κι αρώματα…
Που λέτε, όταν ήμουν μικρή, μπορεί να μην το πιστέψετε, αλλά έβλεπα χρώματα γύρω από τους ανθρώπους. Μερικοί στενοί μου φίλοι το ξέρουν αυτό. Μάλιστα, όχι μόνο γύρω από τους ανθρώπους, αλλά και γύρω από σχεδόν τα πάντα.
Παιδάκι μου. Παιδάκι μου όμορφο…
Δεν ξέρω αν έχουμε το χρόνο να εκπαιδεύσουμε τις επόμενες γενιές στην ευγένεια προτού χάσουμε πολλούς πολλούς ανθρώπους από την ανθρωποφαγία της εποχής.
Για την Παρέλαση των Ελλήνων…
Επειδή πάλι θα ειπωθούν πολλές μπούρδες για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:
